Η εκδίκηση είναι συχνά μια έντονη πράξη, αλλά υπάρχουν άτομα που επιλέγουν πιο διακριτικούς τρόπους για να την επιτύχουν. Η πρώτη μέθοδος είναι η απομάκρυνση. Σταδιακά αποσύρονται από συζητήσεις και συναντήσεις με το άτομο-στόχο, αφήνοντας έναν αίσθημα απουσίας που γίνεται αισθητό.
Μια άλλη στρατηγική είναι η αποφυγή προσέγγισης. Το θύμα της εκδίκησης συνεχίζει την καθημερινότητά του χωρίς να παραλείπει τίποτα, αλλά αποφεύγει να προσφέρει επιπλέον βοήθεια ή υποστήριξη στο άτομο που τον έχει βλάψει. Αυτή η ‘αδιαφορία’ είναι σιωπηλή αλλά αποτελεσματική.
Επιπλέον, οι άνθρωποι μπορεί να καταστήσουν τα λάθη του άλλου πιο εμφανή. Δεν συμμετέχουν στην “κάλυψη” των σφαλμάτων, αλλά αντίθετα αφήνουν τον ένοχο να αισθανθεί τις συνέπειες των πράξεών του.
Η καλοσύνη ως εργαλείο εκδίκησης είναι επίσης ένας μοναδικός τρόπος. Δείχνοντας υπερβολική καλοσύνη, μπορούν να προκαλέσουν αμηχανία στο άτομο, αφήνοντάς το να αναρωτιέται ποιο είναι το κίνητρο πίσω από αυτή την ευγενική στάση.
Τέλος, υπάρχει και η τακτική της αυτοβελτίωσης. Σε αυτή την περίπτωση, επικεντρώνονται στη δική τους ανάπτυξη και επιτυχία, αφήνοντας το άτομο που τους αδίκησε να αισθάνεται μειονεκτικά.
Όλες αυτές οι στρατηγικές επιτυγχάνουν να στείλουν το μήνυμα της εκδίκησης χωρίς άμεση σύγκρουση ή αναμέτρηση.