Ο Αύγουστος πάντα κουβαλά μαζί του μια αίσθηση νοσταλγίας. Είναι ο μήνας των διακοπών, της χαλάρωσης, των ατέλειωτων ημερών στην παραλία. Όμως, κάποιος Αύγουστος μπορεί να φέρει και μια αίσθηση απώλειας.
Θυμάμαι έναν τέτοιο Αύγουστο. Ήταν ο μήνας που όλα έμοιαζαν να διαλύονται. Η οικογένειά μου είχε αποφασίσει να πάμε σε ένα μικρό χωριό μακριά από την πόλη, ελπίζοντας να βρούμε την ηρεμία που τόσο είχαμε ανάγκη.
Οι μέρες περνούσαν αργά, γεμάτες από τη ζέστη και την ησυχία του χωριού. Οι νύχτες ήταν δροσερές, αλλά μέσα μου υπήρχε ένα αίσθημα κενότητας. Ήταν σαν να είχαμε αφήσει πίσω μας κάτι σημαντικό, κάτι που δεν μπορούσαμε να πάρουμε πίσω.
Οι βόλτες στην παραλία με το ηλιοβασίλεμα, οι μυρωδιές από το φρέσκο ψάρι στις ταβέρνες, και οι ατέλειωτες συζητήσεις με τους ντόπιους, ήταν στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου. Παρόλα αυτά, ο Αύγουστος εκείνος έμεινε στη μνήμη μου ως ένας χαμένος μήνας, γεμάτος από σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως τότε.
Τώρα, χρόνια μετά, καταλαβαίνω πως αυτός ο χαμένος Αύγουστος ήταν μια περίοδος αναστοχασμού και ανασυγκρότησης. Ήταν η απαραίτητη παύση που χρειαζόμασταν για να βρούμε τον εαυτό μας ξανά. Και αυτό το ταξίδι, όσο δύσκολο και αν ήταν, με έκανε πιο δυνατή.